W Katalonii znany jest jako Ull de llebre („oko zająca”), w Ribera del Duero - Tinto fino lub Tinta de pais, w Toro – Tinta de toro, w La Mancha i Valdepenas – Cencibel. Poza Hiszpanią, np. w Portugali znane jest jako Aragonez - na południu (Alentejo) i Tinta roriz - na północy (Duoro). To wszystko świadczy o tym, że szczep jest głęboko zakorzeniony na Półwyspie Iberyjskim.
A jakie jest źródło nazwy?
Odmiana wywodzi swą nazwę od hiszpańskiego temprano co znaczy wczesny, ponieważ dojrzewa kilkanaście dni wcześniej niż inne szczepy. Jest rdzennie hiszpańska choć jedna z legend utrzymywała, że sprowadzili ją zakonnicy pielgrzymujący z Burgundii do Santiago de Compostella.
Polecamy: W krainie Porto
Arogancka młodość i szlachetne starość
Tempranillo, choć występuje w niemal całej Hiszpanii, to najwięcej chwały przynosi takim regionom jak Rioja i Ribera del Duero. Dość wspomnieć, że słynna Vega Sicilia powstaje właśnie z tego szczepu. Jest to szczep niezwykle uniwersalny. Gdy jest młody ceni się w nim pewną szorstkość, zadziorność. Natomiast im jest starszy i dłużej beczkowany zyskuje na elegancji, taniny łagodnieją, nabiera typowych aromatów cedru, malin, wanilii, tytoniu, garbowanej skóry. Nie jest nadto samolubny, fantastycznie łączy się z Merlot i Cabernet Sauvignon. Takie wina potrafią być nad wyraz żywotne, również w wieku kilkudziesięciu lat. Tylko pozazdrościć takiej umiejętności pięknego starzenia się i nabierania szlachetnych rys. Za co ceni się ten szczep? – również za jego uniwersalność z jaką komponuje się z różnymi potrawami.
Czytaj także: Kopciuszek wśród win