Antoine de Saint-Exupéry (1900-1944) urodził się w arystokratycznej, francuskiej rodzinie. W wieku 12 lat postanowił, że zostanie pilotem. Po 20. roku życia uzyskał kwalifikacje pilota cywilnego i wojskowego, jednak z powodu wypadku i odniesionych ran przeniesiono go do rezerwy. Rozpoczął pracę w Towarzystwie Lotniczym, przewożąc pocztę. Te doświadczenia znalazły odbicie w książce „Poczta na Południe”, a pierwsze opowiadanie Exupéry’ego nosi tytuł „Lotnik”.
Ze swojej podróży do Argentyny przywiózł do Francji żonę – Consuelę Suncin Sandoval de Gómez. W 1935 roku jego samolot rozbił się na Saharze podczas próby pobicia rekordu i przelotu z Francji do Sajgonu. Kolejną próbę podjął 3 lata później, na trasie Nowy Jork – Ziemia Ognista, ale ta również zakończyła się wypadkiem, podczas którego Saint- Exupéry rozbił się w Gwatemali.
Książki
W przerwach między lataniem – pisał, po książce „Nocny lot” opublikował „Ziemię, planetę ludzi”, która zdobyła Grand Prix Akademii Francuskiej. Ostatnią jego książką była pesymistyczna w wymowie „Twierdza”.
W czasie II wojny światowej został przydzielony do francuskiego lotnictwa bojowego. Jego śmierć stanowi tajemnicę – z jednej z misji już nie wrócił. Prawdopodobnie został zestrzelony przez niemieckiego pilota niedaleko Marsylii.
Najbardziej znaną i kochaną przez czytelników na całym świecie książką Exupéry’ego jest „Mały Książę”, wydana rok przed śmiercią autora. Została przetłumaczona na 170 języków, a cytaty z niej są jednymi z najczęściej pojawiających się w antologiach. Wiele innych sentencji Saint-Exupéry’ego jest bardzo popularnych, ale kojarzony jest głównie jako autor „Małego Księcia”.
„Wszystkie gwiazdy są ukwiecone”
Książka ma formę baśni i jest dedykowana przyjacielowi pisarza, a także ilustrowana jest ręcznymi rysunkami autora. Bajkowa fabuła stanowi wstęp do uniwersalnych rozważań nad ludzkim życiem, pięknem, samotnością i przyjaźnią. Umiejętność bycia dzieckiem to według Exupéry’ego jedna z największych wartości: „Tylko dzieci potrafią zatknąć kij w piasku, uznać, że jest królową i obdarzyć go miłością”, „Przecież wszyscy dorośli byli kiedyś dziećmi (ale niewielu z nich pamięta o tym)”.
Pierwowzorem postaci Róży była ponoć żona autora, Consuela. Ich niespokojne małżeństwo mogło być źródłem wielu przemyśleń, zawartych w książce. „Ale ja chyba nie zawsze wiedziałem, jak troszczyć się o Ciebie”, stwierdza Mały Książę, a może sam autor, żałując chwil kłótni. Urzekający motyw oswajania drugiego stworzenia, czynienia go przyjacielem oraz bólu związanego z miłością oddają słowa: „Człowiek naraża się na łzy, gdy raz pozwoli się oswoić”, „Nawet w obliczu śmierci przyjemna jest świadomość posiadania przyjaciela”.
Mimo melancholijnego smutku, przenikającego książkę, jej siłę stanowi przekonanie o wartości piękna i dobra, które zdobyło serca czytelników.
