Dwujęzyczność, inaczej bilingualizm, to umiejętność posługiwania się dwoma językami jako ojczystymi. To nie tylko znajomość fonemów i rozumienie języków, ale osadzenie w kulturze, myślenie w dwóch językach. Proces nabywania umiejętności językowych odbywa się tu naturalnie i symultanicznie od wczesnego dzieciństwa, bez analizowania struktur gramatycznych czy składniowych.
Dwujęzyczność zrównoważona istnieje wtedy, gdy stopień kompetencji językowych w obu językach jest taki sam. Natomiast dwujęzyczność pełna jest wówczas, gdy dziecko potrafi posługiwać się dwoma językami w mowie i w piśmie.
Wyróżnia się tu cztery strategie uczenia się języków:
- strategia osoby, gdy np. matka posługuje się w obecności dziecka jednym językiem, ojciec zaś drugim; dziecko utożsamia w tym przypadku język z osobą, dlatego, przyjmując tę metodę, należy być konsekwentnym, nie wolno mieszać języków; jest to bilingualizm równoczesny (drugi język wprowadzony zostaje przed 3 rokiem życia dziecka);
- strategia miejsca, gdy np. w szkole dziecko posługuje się jednym językiem, natomiast w domu drugim; jest to najczęściej dwujęzyczność sukcesywna (drugi język wprowadza się po 3 roku życia dziecka);
- strategia czasu, gdy w określonych dniach lub porach dnia, wszyscy w otoczeniu dziecka mówią w drugim języku;
- strategia przemienna, okres posługiwania się danym językiem jest dłuższy, np. przez rok wszyscy w otoczeniu dziecka mówią w jednym języku, a następnie w drugim.
Zobacz też: Przyśpieszona nauka
Częstym zjawiskiem u dzieci, które dopiero zaczynają mówić, jest początkowe mieszanie języków, tworzenie neologizmów, łączenie słów.
Zjawisko to jest nieszkodliwe i zazwyczaj mija samoistnie w wieku ok. 3 lat.
Zobacz także: Zasady dobrej organizacji pracy ucznia
U dzieci dwujęzycznych częściej niż u jednojęzycznych obserwuje się cechy takie jak: otwartość, tolerancja, kreatywność, większa zdolność abstrakcyjnego myślenia oraz łatwość przyswajania innych języków obcych.
Źródło: Logopeda.pl
