Za prekursora baroku uważa się Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego. Niewątpliwie do największych twórców poezji tej epoki należy zaliczyć Jana Andrzeja Morsztyna, poetę dworskiego, opiewającego flirt, grę miłosną, miłość zmysłową, kunsztownie posługującego się paradoksem, kontrastem, anaforą oraz konceptem.
Obok niego na wyżyny talentu wzbił się Daniel Naborowski, przedstawiciel nurtu dworskiego, autor utworów refleksyjnych o człowieku i życiu. Nurt poezji sarmackiej reprezentuje Wacław Potocki, autor wierszy patriotycznych.
Oprócz tych najwybitniejszych poezją zajmuje się duża grupa twórców mniej sławnych i mniej znanych. Oto kilku z nich:
Sebastian Grabowiecki
Należy do wczesnego baroku (zm. w 1607 r.). Jest autorem tomu poezji Setnik rymów duchowych. Podejmował tematy przemijania i kruchości życia ludzkiego, samotności jednostki wobec problemu istnienia. Często podejmował motyw śmierci.
Zobacz też : Motywy literackie - śmierć
Hieronim Morsztyn
Jego poezja należy do nurtu „światowych rozkoszy”. Głosi potrzebę korzystania z dóbr tego świata, skoro zostały stworzone przez Boga. Jest autorem poematu Światowa rozkosz, pozostającego do dziś w rękopisach poematu Sumariusz wierszów..., dwóch zbiorów nowel Antypasty małżeńskie i Filomachia. Stanisław Morsztyn. Stryjeczny brat Jana Andrzeja, pisał wiersze okolicznościowe, przełożył tragedię Seneki Hipolit i Andromachę Racine’a.
Maciej Kazimierz Sarbiewski
Teoretyk literatury i znawca zagadnień poezji. Pisał wyłącznie po łacinie. Był człowiekiem wykształconym, został profesorem Akademii Wileńskiej, potem nadwornym kaznodzieją Władysława IV. Na temat poezji wypowiadał się w licznych traktatach (O poezji doskonałej, Charaktery liryczne, O poincie i dowcipie).
Wydał kilkadziesiąt wydań poezji (tylko 8 w Polsce): ody, epigramaty. Po jego śmierci ukazały się drukiem poematy Droga rzymska i Lechiada. Znany w siedemnastowiecznej Europie (otrzymał laur poetycki i złoty medal z rąk papieża Urbana VIII).
Józef Baka
Poeta późnego baroku, ksiądz, jezuita. Interesował go temat śmierci (np. utwór Uwagi o śmierci niechybnej...). Łączył temat pełen grozy z prostym obrazem, żartem i dźwięcznym rymem.
Zobacz też : Nurt dworski i ziemiański w literaturze
