Marek Aureliusz (121-180)
Był cesarzem rzymskim w latach 161-180. Toczył wojny z plemionami germańskimi napadającymi od północy na cesarstwo. Przejawiał zamiłowanie do filozofii. Pozostawił po sobie zbiór luźnych zapisków nazwanych później Rozmyślania. Były to aforyzmy i refleksje, rodzaj intelektualnego przewodnika napisanego na prywatny
użytek.
Petroniusz (zm. 66)
Był dworzaninem Nerona, uznawano go za „elegantiae arbiter” - „mistrza dobrego smaku”. Napisał romans obyczajowy zatytułowany Satiricon, z którego do naszych czasów zachowała się tylko część Uczta Trimalchiona.
Dzieło składało się z dwudziestu ksiąg pisanych prozą, przetykaną dosyć obficie wierszami. Fabułę utworu stanowią przygody dwóch sprytnych hultajów, Enkolpiusa (narratora) i Ascyltusa, którzy z chłopcem Gitonem wędrują od miasta do miasta i korzystają z beztroskiego życia.
Ich przygody stanowią okazję do pokazania obrazków życia starożytnego państwa rzymskiego, panoramy trywialności, pospolitości oraz groteskowej powszedniości egzystencji ludzkiej. Petroniusz pozostawił po sobie również sporo epigramatów. Oskarżony przez Nerona o zdradę, popełnił samobójstwo.
Zobacz też : Filozofowie greccy - Arystoteles, Demokryt, Diogenes, Epikur
Seneka (ok. 4 p.n.e. - 65 n.e.)
Urodzony w Hiszpanii, syn Seneki Starszego, miał dosyć bujny życiorys. W 41 r. n.e. został oskarżony o cudzołóstwo i wygnany przez Klaudiusza na Korsykę. W 49 r. jego wyrok uchylono. Dzięki wpływom Agrypiny, matki Nerona i żony Klaudiusza, Seneka został nauczycielem jej syna.
Podczas pierwszych lat rządów Nerona był wpływową postacią na dworze. W 57 r. został mianowany konsulem. Odsunął się od polityki w 62 r. Jego współudział w spisku na życie Nerona doprowadził do popełnienia z rozkazu cesarza samobójstwa. Seneka był retorem, mistrzem w sztuce oratorskiej.
Jako filozof wyjaśnił etykę stoicyzmu, m.in. w Listach moralnych. Oprócz epigramatów przetrwały również dramaty, oparte na greckich oryginałach: Herkules Szalony, Trojanki, Medea, Fedra, Agamemnon.
Tacyt (56 - ok.120)
Zajmował się głównie historią imperium rzymskiego. Napisał Roczniki obejmujące lata 14-69 historii Rzymu oraz Dzieje, opisujące wydarzenia mające miejsce w imperium rzymskim od roku 69 po panowanie Wespazjana, Tytusa i Domicjana.
Dzieje, pisane patetycznym, lecz zwięzłym stylem, pokazują pesymistyczną wizję państwa rzymskiego. Odsłaniają tyranię Nerona, przedstawiają zmagania możnych mieszkańców Palatynu i dzieje arystokracji rzymskiej.
Zobacz też : Filozofowie greccy - Heraklit, Platon, Sokrates, Tales, Zenon z Kition
