Urodził się w Warszawie, w rodzinie inteligenckiej. W stolicy studiował malarstwo i historię sztuki, potem wyjechał do Monachium. Po powrocie w 1914 r. nawiązuje współpracę z kabaretem Pod Pikadorem, a w efekcie ze Skamandrytami. Już pierwsze tomy jego poezji: Sonety (1918) i poemat Czarna wiosna (1919) wykazują wielki talent poety.
Ujawniają one intelektualizm, skłonność do refleksji, harmonię treści i formy oraz kunszt obrazowania. Kolejno ukazują się następne tomy: Parada (1920), Godzina poezji (1921), Droga na wschód - poezje (1924), Z dalekiej podróży (1926), poemat Oko w oko (1928). W młodzieńczych utworach wyraża Słonimski nastroje buntu przeciw mieszczaństwu i kołtunerii. W Czarnej wiośnie przedstawia wizję zagłady ogólnoludzkiej kultury i cywilizacji oraz niszczącą moc rewolucji.
Zwątpienia dotyczące rewolucji dochodzą również do głosu w cyklu reportaży Moja podróż do Rosji (1932). Zniechęcony trudną sytuacją w kraju, zwraca się poeta ku przeszłości. Pisze wiersze o Leonardzie da Vincim, Mickiewiczu i Żeromskim.
Ale w jego utworach nadal brzmią echa wydarzeń aktualnie dziejących się w kraju i na świecie. Jego twórczość przeniknięta ideami demokratycznymi zaczyna oscylować w kierunku krytyki sytuacji społecznej. W miarę coraz silniejszych wpływów faszyzmu w Europie przeżywa poeta głębokie rozczarowanie.
Tom Okno bez krat (1935) staje się pamiętnikiem przeżyć, myśli i uczuć w świecie. Od 1924 r. prowadzi Słonimski w „Wiadomościach Literackich” kącik recenzji teatralnych oraz tzw. Kroniki tygodniowe, felietony omawiające bieżące wydarzenia. Zasługują one na uznanie ze względu na dowcip i ciętość języka oraz poruszaną problematykę.
Zobacz też : Antoni Słonimski - liryki
Bogaty zbiór felietonów został wydany w kilku tomach (np. Wycieczki osobiste - felietony i humoreski - 1920, Mętne łby - 1929). Poza twórczością poetycką uprawiał również Słonimski powieściopisarstwo (powieść fantastyczna Torpeda czasu - 1923 oraz Dwa końce świata - 1937) oraz dramaturgię (komedie Murzyn warszawski, Lekarz bezdomny, Rodzina, dramat poetycki Wieża Babel).
Drugą wojnę światową przebył poeta na emigracji (Paryż, Londyn). Mocno przeżył tragedię Września, napisał o tym cykl wierszy i wydał je w Londynie w tomie Alarm (1940). Już w wyzwolonej Warszawie w 1945 r. ukazał się tom Wiele klęski, zbiór wierszy przenikniętych smutkiem i tęsknotą za krajem rodzinnym. Słonimski wrócił do Polski dopiero w 1951 r. Wziął czynny udział w życiu kulturalnym, w latach 1956-1959 był prezesem Związku Literatów Polskich.
W 1955 r. został nagrodzony Państwową Nagrodą Literacką. W latach powojennych wydaje w kraju: Wybór poezji (1946), Poezje (1951), Nowe wiersze (1956) oraz wybór wierszy dawnych i nowych Młoda górna. Wiek klęski, Wiek męski (1965).
Uprawia również publicystykę (zbiór felietonów Załatwione odmownie). W 1966 r. wydaje tom wierszy Jawa i mrzonka, w których przedstawia swoje przemyślenia i rozważania filozoficzne na temat życia. Poezja Słonimskiego ma wymiar ponadczasowy. Porusza bowiem problematykę aktualną, dotyczącą człowieka i jego problemów.
Dostrzega nieprawidłowości, krytykuje niesprawiedliwość, szydzi z ujemnych stron przedwojennego i współczesnego życia Polaków. Jest to poezja dojrzała, skondensowana, choć niekiedy gorzka.
Zobacz też : Julian Tuwim - biografia
