Różnorodność wad słuchu jest przyczyną zróżnicowania osób niesłyszących pod względem możliwości słyszenia. Niektóre dzieci nie słyszą tylko dźwięków mowy, inne nie słyszą wybranych głosek, jeszcze inne nie słyszą nawet głośnych uderzeń. Jedne dzieci powinny nosić aparaty słuchowe, inne mają wszczepiane implanty ślimakowe, a jeszcze inną grupę stanowią dzieci, których mimo wady słuchu się nie aparatuje. Wszystkie dzieci powinny natomiast być poddawane treningom słuchowym i wykonywać ćwiczenia słuchowe, które mają za zadanie uaktywnienie pozostałej zdolności słyszenia. Dzięki tym ćwiczeniom nikt nie odzyska utraconej zdolności, ale nauczy się słychać i interpretować dochodzące do niego dźwięki. W przypadku dzieci z bardzo dużym ubytkiem słuchu warto je prowadzić choćby dlatego, by dziecko umiało ocenić odległość niebezpieczeństwa, zareagowało na sygnały ostrzegawcze. Jakie zatem można stosować ćwiczenia?
Polecamy: Zespół HELPLINE radzi
Ćwiczenia na obecność dźwięku
Do ich wykonania można wykorzystać instrumenty (bębenek, trąbka, gwizdek) lub rzeczy codziennego użytku, którymi możemy stukać o siebie wydając głośny dźwięk, np. dwie pokrywki. Najpierw należy zapoznać dziecko z instrumentem, z jego dźwiękiem i sposobem wywoływania go, następnie dziecko powinno samo chwilę pograć. W dalszej kolejności należy pokazać dziecku na czym będzie polegało ćwiczenie: uderz pokrywkami (zagraj na instrumencie) i wrzuć klocek do pudełka, naciśnij przycisk, podnieś do góry kolorową chustę lub wykonaj inny umówiony sygnał oznaczający „usłyszałem dźwięk”. Następnie niech dziecko wykona samo to ćwiczenie – Ty będziesz grał/a, a dziecko będzie sygnalizowało czy usłyszało dźwięk, czy też nie.
Czytaj także: Dzieci w obronie prawa
Utrudnienia
Kiedy dziecko już wie jaki dźwięk wydaje instrument i prawidłowo wykonuje ćwiczenie, pora wprowadzić utrudnienia. Tym razem schowaj instrument za siebie, albo za zasłonę, tak by dziecko go nie widziało. Kiedy dziecko usłyszy dźwięk – powinno wykonać umówiony gest. Inną modyfikacją ćwiczenia jest udawanie gry na instrumencie. Dziecko ponownie widzi instrument, jednak rodzic raz na nim gra – wydając dźwięk, innym razem tylko udaje, że gra: dotyka pałeczką bębenka, przytyka gwizdek do ust, ale nie wydaje dźwięku. Dziecko powinno zareagować tylko wtedy, gdy dorosły rzeczywiście gra.
