Od konkubiny do Augusty
Początkowo życie Heleny nie było usłane różami – będąc jedną z kilku żon czy konkubin nie mogła liczyć na specjalne względy. Pewną pociechą był syn Konstantyna. Jednak ich szczęście już niebawem miało być mocno zachwiane. Gdy syn Heleny miał zaledwie kilka lat ojciec zabrał go ze sobą do Galii, gdzie miał wypełniać rozkazy cesarza. Za swoją sumienną służbę został nagrodzony tytułem współcesarza i objął władaniem Galię, Brytanię i część Germanii. Helena oczywiście podążyła za mężem. Jednak Konstancjusz Chlorus będąc już tak utytułowanym namiestnikiem cesarskim wstydził się wybrani pochodzącej z nizin społecznych. Pojął za żonę godną siebie kobietę, a ta nie ukrywała niechęci do Heleny i jej syna. Po pewnym czasie Konstancjusz zmarł, a wszyscy żołnierze jednogłośnie poparli jego syna jako następcę namiestnika. Konstantyn objął rządy po ojcu, ale jedną z pierwszych decyzji jakie podjął było okazanie matce wszystkich należnych względów i honorów. Od tej pory matka i syn rządzili niemal niepodzielnie. Konstantyn był pod silnym wpływem matki dzięki czemu udało jej się wprowadzić szereg reform, które okazały się przyjazne chrześcijanom.
Polecamy: Jaka jest historia św. Wiktorii?
Co prawda powody do uznania Heleny świętą częstokroć są wynikiem działalności jej syna, to jednak kościół katolicki upatruje w niej jedną z ważnych postaci wśród zastępów świętych.
Rękoma syna
To dzięki niemu zaprzestano prześladowań chrześcijan, uznano wyznawaną przez nich religię za legalną, chrześcijan oddano pod sąd biskupom, ograniczono możliwość posiadania konkubin, separacje i rozwody, kapłanów zwolniono z obowiązku odbyci służby wojskowej, a niedzielę uczyniono dniem wolnym od pracy dla wyznawców Chrystusa. Poza kwestiami prawnymi Helena przyczyniła się do powstania wielu miejsc kultu, zadbała o święte relikwie i cześć należną miejscom świętym. W czasie swych podróży do Ziemi Świętej, korzystając z zasobności skarbca swojego syna ufundowała bazyliki: Narodzenia Pańskiego w Betlejem, Świętego Krzyża oraz Zmartwychwstania na Golgocie w Jerozolimie, Wniebowstąpienia Pańskiego na Górze Oliwnej. Zadbała również o należyte uszanowanie miejsca kaźni Chrystusowej nakazując zburzenie wystawionego w tym miejscu przez cesarza Hadriana ołtarza ku czci Jowisza.
Nie ustępując w poszukiwaniach odnalazła relikwie Krzyża Chrystusowego. Jednak nie tylko święte symbole znalazły się w kręgu jej zainteresowań.
Otoczyła również opieką tych członków społeczeństwa, którzy znaleźli się w więzieniach, byli skazani na banicję. Wymogła też na synu wydanie stosownych przepisów gwarantujących opiekę państwa nad sierotami, wdowami, jeńcami, niewolnikami.
Czytaj także: Kim byli święci Jakubowie?
