Jak się okazuje św. Marcin wspiera wiele grup zawodowych, jednak specjalnie upodobał sobie żołnierzy. Pewnie dlatego, że sam nim był, zanim postanowił poświęcić swoje życie Bogu.
Życiorys
Marcin urodził się w czwartym wieku naszej ery, w rodzinie rzymskiej, a ojciec nadał mu imię pochodzące od zmieniania boga wojny – Marsa. Może dlatego też, św. Marcin swą młodość poświecił żołnierskiemu życiu. Kiedy rodzina wraz z dziesięcioletnim Marcinem zamieszkała we Włoszech – chłopiec poznał życie chrześcijan. Zapragnął przyjąć chrzest i wstąpić do ruchu katechumenów. Spotkał się jednak ze sprzeciwem rodziny i samych władz miejscowego kościoła – ówczesny biskup obawiał się gniewu ojca Marcina. Święty jednak nie rezygnował, choć decyzję o chrzcie musiał odłożyć na dalszy plan. Został rzymskim legionistą i przez kilka lat wiódł żywot żołnierski. Służąc w Galii doświadczył niezwykłego spotkania – objawienia. Zimą napotkał nagiego żebraka, którego okrył własnymi szatami, a w nocy doznał widzenia: przyśnił mu się Chrystus w jego żołnierskich szatach, dziękujący Marcinowi za okazane miłosierdzie. Od tego momentu życie żołnierza coraz bardziej nie pasowało Marcinowi. W 356 roku, podczas wojny z Germanami, w przeddzień bitwy Marcin zrezygnował z połowy przysługującego mu żołdu i poprosił o zwolnienie ze służby.
Polecamy: Kim byli pierwsi Jakubowie?
Nie otrzymał zgody, wobec czego wyrzekł się zbroi i broni i zapowiedział, że będzie walczył w pierwszym szeregu do obrony mając jedynie znak krzyża. Trudno powiedzieć jak skończyłyby się losy tej bitwy, ponieważ może właśnie za sprawą opatrzności bożej – Germanie dnia następnego nie stanęli do bitwy tylko poprosili o pokój.
Życie zakonne
Uwolniony od kajdan żołnierskiego życia Marcin najpierw odwiedził swoich rodziców i tuż przed śmiercią nawrócił ich na chrześcijaństwo, a potem udał się do Francji, gdzie otrzymał prowadząc pustelnicze życie stał się symbolem zakonów francuskich. Wkrótce Marcina uczyniono biskupem Tours, choć trzeba było użyć do tego celu fortelu, sam Marcin bowiem nie chciał prowadzić życia biskupiego. Gdy jednak nie było już odwrotu postanowił brzemię posługi biskupiej uczycie bardziej znośnym dla niego samego.
W tym celu zmienił sens pracy biskupiej – zamiast przebywać stale w swej katedrze – św. Marcin podróżował i spotykał się z wiernymi, innymi biskupami i kapłanami. Zasłynął swoją pokorą i gorliwością i burzeniu świątyń i posążków starożytnych bożków. Był też mediatorem miedzy kapłanami a wiernymi, między heretykami a sądzącymi ich sędziami.
Czytaj także: Św. Wojciech - misjonarz i wojownik
