Kiedy obserwujemy drogę światła słonecznego, to po przebyciu czarnej przestrzeni kosmicznej trafia ono do ziemskiej atmosfery. Fale światła zderzają się z drobnymi cząsteczkami powietrza i rozbiegają się w rożnych kierunkach. Poszczególne kolory światła inaczej się przy tym zachowują.
Dla długich fal (np. odpowiadających czerwieni) cząsteczki powietrza są za małe, żeby przeszkodzić im w podróży do atmosfery ziemskiej (przemierzają atmosferę praktycznie po linii prostej). Dla krótkich fal (odpowiada im np. kolor niebieski), te same cząsteczki powietrza są za duże, żeby światło niebieskie odbijało się od nich jak kulka we Fliperze.
Z naszego punktu widzenia znaczy to tyle, że światło niebieskie chaotycznie rozprasza się we wszystkich kierunkach i tworząc nad nami błękitną "sieć".
Granica w zachowaniu fal jest płynna, czemu zawdzięczamy fakt, że niebo nie zawsze jest niebieskie. Np. światło żółte (długość fali pomiędzy niebieskim a czerwonym) rozprasza się, ale dosyć słabo. W środku dnia, kiedy Słońce jest wysoko na nieboskłonie, fale mają do pokonania stosunkowo cienką warstwę atmosfery. Na tyle cienką, że jedynie niebieskie światło skutecznie się rozprasza.
O zachodzie Słońca sytuacja się zmienia. Droga światła w atmosferze przed dotarciem do naszych oczu jest dłuższa, dzięki czemu również zielone i żółte promienie rozpraszają się i niebo ma cieplejszy kolor - często nawet złoty lub pomarańczowy.
