Mama niedoskonała - Szczenię na smyczy - Rodzice

Czuję, odczuwam i przeczuwam, że chyba mózg mój skurczył mi się ostatnimi czasy. Być może nawet się odmóżdżył w znacznej jego, pokręconej części. Nie chcę nawet wiedzieć co się z nim dzieje. Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal, a mózgowi tym bardziej nie do tego. Bo nie rozumiem czegoś. Nie pojmuję. A w czym mój problem tkwi? Gdzie dylemat egzystencjalny się sytuuje? No, ten tego, znaczy się w... smyczy.

Producentom gadżetów do opieki nad dziećmi raz po raz udaje się wymyślić coś genialnego, co naprawdę może okazać się pomocne przy codziennym wychowaniu dwójki Małych Buchających Testosteronów i co bardzo pomoże Niedoskonałej Matce nie zwariować na przykład.
Mowa tu o smyczy. Smyczy dla dziecka. Nie dla psa bynajmniej. Takowa smycz, zwana także tu i ówdzie bardziej przyjemnie dla serca romantycznie brzmiącą nazwą – szelek. Ale co my tu owijamy w bawełnę, ludzie! Toż to nie żadne szelki, to jest smycz. I tyle. Czy społeczeństwo nie jest w stanie nazwać rzeczy po nazwie własnej, tylko zawsze musi obowiązkowo upiększać, żeby broń cię Panie Boże nie wyjść na okrutnego prostaka, sadystę co to się nad dziećmi znęca i je na smyczy prowadzi? Społeczeństwo nie jest w stanie. Gorzej – społeczeństwo smycz dyskryminuje. Mój mózg nie może pojąć co społeczeństwu do smyczy.

Mama niedoskonała - Szczenię na smyczy

Smycz. Smycz dla ludzkiego szczeniaka. Można jej używać od kiedy szczenię stanie na dwóch łapach i zacznie mocować się z grawitacją stawiając pierwsze, pijane od nadmiaru kaszki owocowej kroki. Tak gdzieś od roku czyli, albo trochę wcześniej w gorszych przypadkach. (Dla matek i ojców gorszych, a tudzież i dla dziadków i cioteczek co to miały tego pecha zaplątać się w towarzystwie świeżo upieczonych rodziców i padły ofiarą bezlitosnego wykorzystywania z ich strony przy asystowaniu w spacerach potomka i innych takich młodocianych „rozrywkach”). W późniejszym wieku też smycz może okazać się wielce przydatna, szczególnie gdy ma się więcej sztuk szczeniąt w domowej hodowli, a to starsze ma kaskaderskie zamiłowania. Na przykład ni stąd, ni z owąd rzuca się pędem przed siebie w szaleńczej gonitwie z zamierzenia długodystansowej, nie zważając na to, że właśnie znajduje się na ruchliwej ulicy w centrum miasta. Musimy mu ten długi dystans wtedy natychmiastowo ukrócić, a przecież nie rzucimy się w pogoni za naszym lekkoatletą zostawiając na środku chodnika młodsze dziecię w wózku na pastwę wielkomiejskiej dżungli. Wtedy wystarczy jedno pociągniecie smyczy ku sobie i już nasz lekkoatleta zostaje zablokowany w zamiarze. Albo takie prowadzanie za rączki adepta aspirującego do nauczenia się przemieszczania na dwóch kończynach dolnych. Trąbią o tym wszem i wobec: Nie prowadzać dziecka na rączki! Jak będzie gotowe to samo się puści. No dobrze, uwierzyłam im i nie prowadzałam. Tak skutecznie, że Testosteron Młodszy zaczął chodzić dopiero w wieku szesnastu miesięcy i to podczas pobytu na rodzinnych wakacjach, gdzie asystowali mu dziadkowie i trzeci kuzyni trzymając za rączki, nieświadomi nauk pediatrycznych. No oczywiście, że rączki. Bo gdyby nie, to pewnie do dzisiaj by pełzał. Tak czy siak plecy po takich spacerkach z pochyłem przednim, a wręcz ze zgięciem przypominającym sylwetkę zapalonego ogrodnika hobbysty, co to nic innego od rana do wieczora nie robi tylko plewi nieźle dają się we znaki. Dopiero wtedy dowiadujemy się co to znaczy mieć kręgosłup. I że potrafi wyginać się tak samo jak ten, w którego posiadaniu jest człowiek guma. A może nawet bardziej. Odczuwamy wszystkie mięśnie w jego obrębie, ścięgna i skurcze. Trudno nam wrócić do pozycji pionowej. Bo i po co? Żeby po sekundzie wrócić do niej w szaleńczym skoku, ochraniając naszą „pociechę” przed twardym lądowaniem z zahaczeniem o krawężnik? Nie opłaca się.

No, ale gdy mamy smycz to nie musimy się tak nisko schylać. Możemy iść sobie prosto trzymając w dłoni jej koniec, a w razie zagrożenia przytrzymać go, ochraniając dziecię od stłuczki. Taka matka jak ja, co to urosła ponad 170 centymetrów w swym ponad trzydziestoletnim życiu, a nawet niebezpiecznie zbliża się do metra osiemdziesiąt nie musi poddawać się wówczas przymusowej hodowli garba i redukcji wzrostu. Może chodzić sobie wygodnie, bez zniżania się do poziomu 90 centymetrów od ziemi.

Ale nie. Smycz nie jest akceptowana społecznie. Używając jej przekonałam się na przykład jak się muszą czuć wielkie gwiazdy, gdy podczas spacerku do warzywniaka po natkę pietruszki wszyscy, dosłownie wszyscy gapią się na ciebie ciekawskim wzrokiem gotowi policzyć listki natki, którą pakujesz do woreczka. Matka z dzieckiem na smyczy nie przejdzie nie zauważona. Być może takie bycie w centrum uwagi spodoba się bardziej ekstrawertycznym typom osobowości, ale moja osobowość na ten przykład woli być pozostawiona w świętym spokoju. No bo tak, rzucę przykładami: idę sobie z Maksiem w spacerówce, którą popycham przed sobą trzymając w dłoniach także smycz na której zakończeniu znajduje się Leo. Gdybym musiała trzymać dłoń Lea w mej dłoni, a drugą popychać wózek pewnikiem byłoby mi bardzo niewygodnie. Leo na smyczy wzbudza zainteresowanie. Przechodzący emeryci śmieją się w głos traktując nas jak ulicznych komików i pytając mnie: „On jest na smyczy??? Hahahaha...” Starsze kobiety szepczą z przekąsem: „No, teraz już nie uciekniesz mamusi”. Młoda dziewczyna z chłopakiem, być może na pierwszej randce pokazują nas sobie ze śmiechem. Oj, poczekajcie wy, gołąbeczki jedne, za parę lat sami się przekonacie co zacz. Zewsząd dobiegają mnie ciekawskie spojrzenia. Z intymnego spacerku nici, bo ani tu pogadać z własnymi dziećmi, ani zadumać się, zrelaksować nie idzie. Wszyscy na nas patrzą, mają coś do powiedzenia. Jedynie mamy z dziećmi w wieku podobnym do moich mrugają porozumiewawczo okiem. One wiedzą o co chodzi.

Dodam, że tak reagują Włosi, naród bardzo dzieci kochający i stawiający je na piedestale. Myślałam, że to może dlatego. Ale nie, szybko uświadomiły mnie koleżanki z Polski, że także tam smycz wzbudza jeszcze sensację, zaciekawienie, czasem nieprzyjemne komentarze. Natomiast w krajach północy, gdzie używa się jej nagminnie jest czymś normalnym (np. Dania, Irlandia itp.)
Może ja lepiej mu tę smycz ściągnę? Nieważne, że ryzykuje wpadnięcie pod samochód. Nieważne moje akrobacje z wózkiem i siłowanie się z wyrywającym niespodzianie Leosiem. Nieważna wygoda i bezpieczeństwo.

OK, nie dam się. Potraktuję to jak misję, manifest. Manifest wyzwolenia matek.

Anna Łyczko Borghi

Tagi: macierzyństwo, dziecko, mama, strefa mamy, rodzina, lokomotywa